Psalmów 49

Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm.

Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi!

Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi!

Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.

Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję.

Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć?

Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.

Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.

(Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)

Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.

Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje.

Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi.

Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.

Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.

Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.

Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela.

Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.

Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.

A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:

Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości.

Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.