Budalan 3
Dina hiji poe waktu ngangon domba jeung embe kagungan Yitro, mertuana, imam di Midian tea, Musa nyandak angonanana meuntasan gurun keusik. Jol ka Sinai, hiji gunung karamat.
Breh malaikat PANGERAN nembongan ka anjeunna, jiga seuneu, ngagedur dina rungkun cucuk. Katingalieun ku Musa eta rungkun cucuk teh ngagedur ku seuneu, tapi weuteuh bae henteu kahuru.
Ceuk panggalihna, "Aneh! Ku naon eta rungkun teh teu kahuru? Cing rek dideukeutan."
Katingalieun ku PANGERAN yen Musa ngadeukeutan, seug Mantenna ngagentraan ti tengah rungkun cucuk, "Musa! Musa!" Wangsul Musa, "Nun, kaulan!"
Allah nimbalan, "Ulah deukeut-deukeut ka dieu. Laan tarumpah, sabab anu ditincak ku maneh teh tanah suci.
Kami teh Allah karuhun maneh, Allah panutan Ibrahim, Ishak, jeung Yakub." Musa meungpeun, sieuneun ningali Allah.
Ti dinya PANGERAN nimbalan, "Kami geus waspaos yen umat Kami di Mesir kacida dikakayana. Sasambatna ku polah jelema-jelema anu ngagarawekeunana ku Kami geus kadangu. Kami uninga kasangsaraan maranehanana.
Nu matak Kami teh lungsur rek ngajait maranehna ti urang Mesir. Arek dikaluarkeun ti Mesir, rek dibawa ka hiji tanah anu nya lega, nya mukti, nya lendo, anu ayeuna keur dicaricingan keneh ku urang Kanaan, urang Het, urang Emor, urang Pares, urang Hiwi, jeung urang Yebus.
Enya ku Kami geus kadangu sasambatna umat Kami teh, katenjo yen kacida digencetna ku urang Mesir.
Maneh ku Kami rek diutus ka raja Mesir, supaya bisa nungtun umat Kami kaluar ti nagarana."
Piunjuk Musa ka Allah, "Abdi teh jalmi batan sakieu. Pimanaeun werat mendakan eta raja sareng ngaluarkeun urang Israil ti Mesir?"
Timbalan Allah, "Ku Kami tangtu direujeungan. Pikeun tanda yen maneh ka ditu teh diutus ku Kami, engke ana umat Kami geus kaluar ti Mesir, maneh bakal bisa ka dieu deui, ngabakti ka Kami di ieu gunung."
Tapi piunjuk Musa, "Upami parantos pendak sareng urang Israil sarta nyanggem yen ‘diutus ku Allah panutan karuhun maraneh’, seug maranehna nanyakeun, ‘Saha jenengana-Na?’ kedah diwangsul kumaha?"
Timbalan Allah, "Kami teh Anu Jumeneng. Sebutkeun kieu, ‘Kami diutus ku anu ngangkenkeun ANU JUMENENG.’
Sebutkeun yen anu ngutus maneh teh Kami, PANGERAN, Allah panutan karuhunna, Allah panutan Ibrahim, Ishak, jeung Yakub. Kitu salalanggengna jenengan Kami teh; turunan anu bakal datang ari nyebut Kami teh kudu kitu.
Jung tepungan kokolot-kokolot Israil. Bejakeun yen Kami PANGERAN, Allah panutan karuhunna, Allah panutan Ibrahim, Ishak, jeung Yakub, enggeus nembongan ka maneh. Bejakeun yen Kami geus ngalayad ka maranehna, geus ningali katelengesan urang Mesir ka maranehna.
Kami tangtu engke ngaluarkeun maranehna ti Mesir, ti anu neungteuinganan, rek dibawa ka hiji tanah anu lendo jeung gemah ripah, tanahna urang Kanaan, urang Het, urang Emor, urang Pares, urang Hiwi, jeung urang Yebus.
Umat Kami tangtu percayaeun ka maneh. Maneh jeung kokolot-kokolot Israil kudu madep ka raja Mesir, bejakeun ka eta raja kieu, ‘PANGERAN, Allahna urang Israil, geus ngebrehkeun salira-Na ka kaula. Kaula menta idin tilu poe rek ka tanah gurun, seja ngahaturkeun kurban ka PANGERAN, Allah kaula.’
Ku Kami geus kauninga, kumaha bae ge raja moal ngidinan, kajaba lamun dipaksa kudu kitu.
Tapi Kami oge rek ngagunakeun kakawasaan, ngahukum Mesir ku rupa-rupa balahi. Geus kitu kakara eta raja bakal ngidinan indit.
Urang Mesir ku Kami rek disina serabeun ku maneh, nepi ka umat Kami arinditna teh moal aya anu lengoh.
Tiap awewe urang Israil kudu datang ka awewe urang Mesir tatanggana. Ka maranehanana, kitu deui ka awewe urang Mesir anu saimah reujeung, kudu marenta papakean, perhiasan-perhiasan tina emas jeung perak. Beubeunanganana sina diparanggul ku anak-anakna lalaki awewe. Akut harta banda urang Mesir teh."