Yermia 7
PANGERAN miwarang kaula ka gapura Bait Allah, paranti urang Yuda arasup ngabakti. Kaula dititah nangtung di dinya ngumumkeun pangandika Mantenna, PANGERAN Nu Maha Kawasa, Allah Israil. Kieu anu kudu diucapkeun ka maranehna, "Robah kalakuan jeung kabiasaan hirup maraneh, sangkan ku Kami diidinan caricing di dieu.
(7:1)
(7:1)
Ulah palercaya deui ka nu sok ngomong kieu: ‘Di dieu urang aman! Ieu teh Bait PANGERAN, ieu teh Bait PANGERAN, ieu teh Bait PANGERAN!’
Robah jalan hirup jeung eureunan kalakuan nu ayeuna teh. Dina urusan jeung pada batur kudu jujur.
Ulah macikeuh deui ka urang asing, ka yatim pahatu jeung ka randa-randa. Ulah maehan deui jelema anu taya salahna di ieu tanah. Ulah ngabarakti deui ka allah-allah sejen, sabab eta teh bakal nyilakakeun ka maraneh.
Saupama maraneh daraek robah kalakuan, ku Kami diidinan caricing terus di ieu tanah anu ku Kami geus dipusakakeun ka karuhun maraneh supaya jadi tanah milik anu tetep.
Tapi tetela, anu dipercaya ku maraneh mah omongan anu nyasabkeun.
Maraneh ngabangsat, maehan, jinah, sumpah palsu, ngurban ka Baal, jeung nyarembah ka dewa-dewa anu tadina maraneh teu wawuh.
Sanggeus nyieun eta kalakuan anu pikagirukeun Kami, maraneh daratang ka hareupeun Kami, ka ieu Bait Kami, bari ngomong, ‘Urang aman!’
Na anggapan maraneh Bait Kami teh panyumputan begal? Kami geus nenjo sagala kalakuan maraneh.
Jig indit ka Silo, tempat anu pangheulana dipilih ku Kami paranti babakti ka Kami. Tenjo, geus dikumahakeun eta ku Kami ku lantaran dosana umat Kami Israil.
Eta dosa-dosa kitu ku maraneh dilakonan kabeh, tur sakitu ku Kami diingetan sababaraha kali maraneh arembung ngadenge. Ana ku Kami disaur tara narembalan.
Ku sabab kitu, Bait Kami anu ieu oge, anu ku maraneh dijieun andelan, ku Kami rek disina cara anu kaalaman ku nu di Silo. Di dieu oge, tempat anu ku Kami geus dibikeun ka karuhun maraneh jeung ka maraneh, ku Kami rek disina sakumaha anu di Silo.
Maraneh rek diusir ti hareupeun Kami, sakumaha Kami geus ngusir dulur-dulur maraneh urang Israil. Kitu timbalan Kami, PANGERAN."
Timbalan PANGERAN, "Yermia, maneh ulah mangnedakeun ieu jalma-jalma. Ulah sasambat atawa neneda keur maranehna; najan maneh maksa oge ku Kami moal didenge.
Na teu katenjo ku maneh kumaha kalakuanana di kota-kota Yuda jeung di jalan-jalan Yerusalem?
Barudak ngarumpulkeun suluh, kolot-kolot ngahurungkeun seuneu, awewe-awewe nyieun adonan jang nyieun kueh, baktikeuneun ka hiji dewi anu ku maranehna dingaranan Ratu Sawarga. Heug deui nyaricikeun anggur sasajen ka allah-allah sejen, maksudna nganyenyeri hate Kami.
Tapi naha enya anu dinyenyerina teh Kami? Lain, maranehna sorangan anu ngarasa nyerina, nepi ka areraeun.
Ku sabab kitu, Kami, PANGERAN Nu Maha Kawasa, rek ngabudalkeun amarah ka ieu tempat ibadah. Amarah Kami bakal budal narajang ka jelema jeung ka sasatoan, malah kana tatangkalan jeung hasil bumi. Amarah Kami bakal saibarat seuneu anu hamo bisa dipareuman.
Eh umat, kurban-kurban maraneh aya anu kudu diduruk gembleng nepi ka beak dina altar, aya oge anu ku maraneh meunang didahar. Tapi ayeuna ceuk Kami, PANGERAN, masing rek kabeh didalahar ge pek bae.
Basa karuhun maraneh ku Kami dibawa kaluar ti Mesir, ku Kami henteu dikudukeun nyanggakeun kurban nu diduruk atawa kurban-kurban sejenna.
Anu diparentahkeun ku Kami nya eta kudu nurut ka Kami, sangkan Kami jadi Allahna sarta maranehna jadi umat Kami. Sarta kudu ngalakonan jalan nu diparentahkeun ku Kami, sangkan marulus dina sagala perkara.
Tapi henteu narurut, henteu malire. Anggur ngayunkeun tabeatna anu wangkelang, ngajujur pangajak hatena anu jahat, beuki lila lain beuki hade, tapi beuki goreng.
Ti semet karuhun maraneh budal ti Mesir, nepi ka poe ieu pisan Kami ka maraneh henteu weleh ngutus abdi-abdi Kami, nya eta nabi-nabi.
Tapi maraneh taya saurang-urang acan anu nurut, perhatian ge euweuh. Nu puguh mah maraneh jadi beuki wangkelang, beuki bangkawarah, leuwih ti karuhun maraneh.
Ku sabab kitu, Yermia, sanajan ieu kabeh ku maneh diomongkeun ka umat Kami, geus tangtu maneh moal didenge. Pek maranehna calukan, geus tangtu moal narembalan.
Jadi omongkeun, yen maranehna teh bangsa anu teu nurut ka Kami, PANGERAN Allahna, arembung metik hikmah tina pameperih. Kasatiaan teh geus pareum pisan, geus teu aya anu ngomongkeun-ngomongkeun acan."
"Geura nguluwut, urang Yerusalem! Teukteuk buuk maraneh terus alungkeun Nyanyikeun lagu nguburkeun di puncak-puncak pasir, sabab Kami, PANGERAN, keur amarah, sarta geus miceun umat Kami.
Urang Yuda geus nyieun kadorakaan. Maranehna nempatkeun brahala-brahalana, kagiruk Kami, di jero Bait Kami. Bait Kami dirurujit.
Di Lebak Hinom maranehna ngadegkeun altar anu dingaranan Topet, geusan ngaduruk anak-anakna nu lalaki nu awewe. Eta lain parentah ti Kami, malah Kami mah teu mikir-mikir acan ka anu kawas kitu.
Ku hal kitu eta tempat teh engke moal disarebut deui Topet atawa Lebak Hinom, tapi Lebak Pameuncitan. Jalma-jalma bakal dikalubur di dinya, da di tempat sejen mah geus taya tempat keur nguburkeunana.
Bangke-bangkena bakal jadi parab manuk jeung sato leuweung, sarta moal aya anu bakal ngagebahkeun.
Ieu tanah bakal jadi gurun keusik. Kota-kota Yuda jeung jalan-jalan di Yerusalem rek disina jempling, moal aya deui sora suka seuri, moal aya deui sora anu ria-ria, sora ti nu hajat kawinan.