Lukas 15
Dina hiji poe loba tukang mulung pajeg jeung jelema-jelema nu dipandang teu hade ku masarakat daratang ngadarengekeun Yesus.
Urang Parisi jeung guru-guru agama mimiti ngaromongkeun, pokna, "Eta Manehna, ku naon daek nampa jelema-jelema teu hade, malah daek dahar bareng!"
Ku hal eta Yesus nyarioskeun ieu misil ka maranehna,
"Upamakeun, aya anu boga domba saratus leungit hiji, cik rek kumaha nu bogana? Tangtu indit ka sampalan, ninggalkeun dombana anu salapan puluh salapan, neangan sahiji anu leungit nepi ka kapanggih.
Sanggeus kapanggih kacida atoheunana, dombana nepi ka dipunggu dina taktakna
dibawa balik. Geus kitu nyalukan babaturan jeung tatangga-tatanggana, tuluy nyarita, ‘Kuring kacida atohna, domba kuring nu leungit geus kapanggih. Ayeuna hayu urang suka-suka!’
Nya kitu di sawarga oge, sing percaya, lamun aya jelema doraka saurang anu tobat, kacida matak bungahna, leuwih bungah ku eta anu saurang ti batan ku anu salapan puluh salapan anu geus balener jeung teu perlu tobat deui."
"Atawa upamakeun, aya hiji awewe boga dinar sapuluh leungit hiji, cik rek kumaha? Imahna disapuan, didamaran, dinarna diteangan imeut ka ditu ka dieu nepi ka kapanggih.
Geus kitu manehna nyalukan babaturan jeung tatangga-tatanggana tuluy nyarita, ‘Kuring kacida bungahna, leungit dinar hiji kapanggih deui. Ayeuna hayu urang suka-suka!’
Sing percaya, nya kitu pisan lamun aya hiji jelema doraka anu tobat, para malaikat Allah kacida barungaheunana."
Pilahir Yesus deui, "Aya hiji jelema boga anak lalaki dua.
Anu bungsu nyarita ka bapana, ‘Bapa, harta bagian abdi teh bade disuhunkeun ayeuna bae.’ Bapana ngagugu, tuluy kakayaanana dibagikeun ka anak-anakna.
Heuleut sawatara poe nu bungsu ngajualan warisan bagianana, duitna dibawa indit ka nagri anu jauh, dipake roroyalan sakarep-karep.
Sanggeus duitna beak, eta nagri katarajang bahla kalaparan; hirupna si bungsu geus muluntu.
Tuluy manehna buburuh ka hiji jalma urang dinya, dititah ka tegal ngajaga bagong.
Manehna kacida lapareunana nepi ka kabita hayang ngeusian beuteung ku parab bagong, tapi teu aya anu mere dahareun naon-naon.
Kakara manehna eling, hatena ngalengis, ‘Di bapa mah dahareun kuli-kuli ge datang ka leuwih, ari aing di dieu nepi ka meh paeh kalaparan!
Mending oge balik ka bapa, rek wakca: Bapa, abdi rumaos dosa ka Allah sareng ka Bapa.
Parantos teu pantes diangken deui putra, jadikeun kuli bae abdi mah.’
Sanggeus mikir kitu bral indit rek balik ka bapana. Jauh-jauh keneh bapana geus nenjoeun, hatena ngahelas liwat saking tuluy muru, gabrug ngarangkul jeung ngagalentoran.
‘Bapa,’ ceuk anakna, ‘abdi rumaos dosa ka Allah sareng ka Bapa. Parantos teu pantes diangken deui putra.’
Tapi bapana anggur nyalukan bujang-bujangna. ‘Geuwat!’ carekna. ‘Bawa ka dieu pakean anu pangalusna, pakekeun ka ieu anak kami. Pakekeun ali kana ramona, tarumpahan sukuna.
Peuncit sapi anu panglintuhna, urang pesta suka-suka!
Sabab ieu anak kami anu geus paeh ayeuna hirup deui, leungit kapanggih deui.’ Ti dinya tuluy bae pesta.
Ari nu cikal harita keur di tegal. Dina waktu keur balik, sanggeus deukeut ka imah, ngadenge sora tatabeuhan jeung nenjo anu keur ngarigel.
Tuluy nyalukan bujang saurang, nanyakeun, ‘Aya naon di imah?’
Ceuk bujang, ‘Tuang rayi sumping, ku tuang rama dipangmeuncitkeun sapi anu panglintuhna, reh putrana sumping deui kalayan teu kirang sawios-wios.’
Si cikal ambek terus pundung embungeun ka imah. Ku bapana diteang terus dicombo, diolo sina balik.
Tapi tembalna ka bapana, ‘Abdi baranggawe di Bapa parantos mangtaun-taun sapertos kuli bae, parentah Bapa teu aya anu dipungpang. Parantos kenging naon ti Bapa? Teu dipaparin embe-embe acan pikeun abdi sukan-sukan sareng babaturan.
Ari eta, putra Bapa anu nembe sumping tas ngawur-ngawur harta banda Bapa ka awewe balangor, ku Bapa mani dipangmeuncitkeun sapi anu panglintuhna!’
Walon bapana, ‘Anaking! Ujang mah kapan salawasna oge jeung Bapa bae. Jeung deui banda Bapa nya banda hidep keneh.
Pantes lamun urang ayeuna sukan-sukan suka bungah, sabab adi ujang anu sasatna geus paeh ayeuna hirup deui, leungit datang deui.’"