Yosua 24

Yosua ngempelkeun deui sakabeh kaom Israil di Sekem. Para kokolotna, kapala-kapalana, hakim-hakimna, kapala-kapala baladna, disalaur tuluy kumpul di payuneun Allah.

Ngalahir Yosua ka sakabeh, "Aya pangandika PANGERAN Allahna Israil, kieu, ‘Baheula, karuhun maraneh caricingna teh di peuntaseun Walungan Eprat beulah ditu, ngabaktina ka aallahan. Salah saurang ti eta karuhun nya eta Terah, bapana Ibrahim jeung Nahor.

Seug Kami nyandak Ibrahim, karuhun maraneh, ti tanah peuntaseun Eprat diparentah ngambah sakuliah tanah Kanaan. Ku Kami dibere turunan loba. Mimitina ku Kami dibere Ishak.

Ishak dibere anak, Yakub jeung Esau. Esau ku Kami dibere tanah milik di pagunungan Edom, ari Yakub karuhun maraneh, indit ka Mesir jeung anak-anakna.

Ti dinya Kami ngutus Musa jeung Harun ka ditu. Urang Mesir ku Kami ditarajang ku balahi hebat kacida. Tapi maraneh mah ku Kami dituyun kaluar ti ditu.

Karuhun maraneh ku Kami dibawa budal ti Mesir. Ku balad Mesir diudag ku kareta perang jeung ku nu tarumpak kuda. Barang karuhun maraneh narepi ka Laut Beureum,

tingjarerit menta tulung ka Kami, seug antara maranehna jeung balad Mesir teh ku Kami dihalangan ku poek. Satuluyna balad Mesir teh ku Kami diteuleumkeun, diteureuy ku laut. Dikumahakeun Mesir teh ku Kami, maraneh nyaho. Ti dinya maraneh hirup teh di gurun keusik kacida lilana.

Geus kitu ku Kami dibawa ka tanah urang Emor di wetaneun Walungan Yordan. Maraneh ku itu diperangan, tapi maraneh anu meunang, musuh teh dielehkeun ku Kami. Tanahna ku maraneh dicokot. Ana maraneh maju, musuh ku Kami dibasmi.

Geus kitu maraneh diperangan ku Balak bin Sipor, raja Moab. Eta raja ngala Balhum bin Beor, sina nyapa maraneh.

Tapi Kami teu ngagugu ka Balhum, jadi manehna anggur ngaberkahan. Ku jalan kitu maraneh ku Kami diluputkeun ti Balak.

Maraneh meuntasan Walungan Yordan, jol ka Yeriho. Urang Yeriho merangan, saperti urang Emor, urang Pares, urang Kanaan, urang Het, urang Girgas, urang Hiwi, jeung urang Yebus. Tapi kabeh ku Kami dielehkeun, maraneh anu meunang.

Ana maraneh maju, maranehanana ku Kami ditagiwurkeun, nepi ka dua raja urang Emor kabur. Kaburna lain ku pedang maraneh, lain ku gondewa maraneh.

Maraneh ku Kami dibere tanah, lain beunang maraneh ngusahakeun; dibere kota, lain beunang maraneh ngadegkeun. Ku maraneh diareusian. Kebon anggur, kebon jetun, lain beunang maraneh melak, hasilna maraneh anu metik.’"

"Nu matak ayeuna mah," saur Yosua, "sing ta’at ka PANGERAN, sing sumembah ka Mantenna kalawan saiklas-iklasna. Singkir-singkirkeun aallahan anu sok disarembah ku karuhun maraneh di Mesopotami jeung di Mesir teh, kudu nyembah wungkul ka PANGERAN.

Upama maraneh embung nyembah ka Mantenna, puguhkeun poe ieu keneh rek milih ngabakti ka saha, naha rek ngabakti ka aallahan anu disarembah ku karuhun maraneh di Mesopotami, atawa rek ngabakti ka sesembahan urang Emor, anu tanahna ayeuna diandih ku maraneh. Bapa sakulawarga mah rek ngabakti ka PANGERAN."

Maranehanana ngajawab, "Abdi-abdi moal dugi ka ninggalkeun PANGERAN teras ngabakti ka aallahan!

PANGERAN Allah urang teh parantos nyandak karuhun kitu deui urang sadayana kaluar ti Mesir, urut urang kumawula. Urang parantos nyaksian mujijat-mujijat Mantenna. Urang teh nyorang tanah mana bae bari ngaliwatan bangsa-bangsa batur, ku Mantenna teu petot-petot ditangtayungan.

Waktos urang majeng ka dieu, urang Emor, pribumi di dieu, ku PANGERAN disingkahkeun. Abdi sadaya oge sumeja ngabakti ka PANGERAN. Nya Mantenna Allah urang teh."

Yosua ngalahir deui, "Boa moal bisa maraneh ngabakti ka PANGERAN. Mantenna teh Allah anu Maha Suci, moal kersaeun ngahampura dosa-dosa maraneh. Mantenna moal kersaeun ka nu sok ngalawan.

Upama maraneh mungkur ti Mantenna, ngabakti ka bangsa aallahan, tinangtu Mantenna malik sarta nyiksa ka maraneh. Najan tadina maraneh teh dibelaan, Mantenna moal sungkan-sungkan ngabasmi."

Pihatur maranehanana, "Saleresna pisan abdi sadaya sumeja ngabakti ka PANGERAN."

Ngalahir deui Yosua, "Ana kitu, maraneh sorangan nu jadi saksi diri pribadi, yen geus milih seja ngabdi ka PANGERAN." "Leres, abdi sadaya saksina," tembal maranehanana.

"Heug. Geura singkir-singkirkeun aallahan nu teu paruguh, anu ku maraneh disarimpen teh," saur Yosua. "Geus kitu kudu ikrar seja satia ka PANGERAN Allahna Israil."

Ari ceuk maranehanana ka Yosua, "Abdi sadaya sumeja sumembah ka PANGERAN Allah urang. Sumeja tunduk kana timbalan-timbalan Mantenna."

Seug poe eta Yosua di Sekem ngadamel ikrar anu kudu diikrarkeun ku maranehna, sarta nyusun hukum-hukum jeung tetekon-tetekon anu kudu diturut.

Parentah-parentah tea ku Yosua diseratkeun dina Kitab Hukum Allah. Geus kitu anjeunna nyandak batu gede, deg ditangtungkeun di handapeun tangkal kiara deukeut tempat paranti ngabakti ka PANGERAN.

Geus kitu Yosua misaur ka sakabeh jalma, "Ieu batu jadi saksi urang. Kabeh pilahir anu didawuhkeun ku PANGERAN ka urang geus dikedalkeun hareupeun ieu batu. Nya batu ieu anu jadi saksi maraneh, keur ngingetan sangkan ulah ngalawan Allah."

Geus kitu maranehanana ku Yosua dipiwarang bubar, marulang ka satempat-satempatna.

Sabada eta, Yosua putra Nun abdi PANGERAN teh pupus, dina yuswa saratus sapuluh taun.

Seug dikurebkeun di tanah milik anjeunna di Timnat Serah, di pagunungan Epraim, kalereun Gunung Gaas.

Sapanjang Yosua jumeneng, urang Israil tetep nyembah ka PANGERAN. Sanggeus dikantun pupus oge, jeung satungtung para pamingpin anu kungsi nyaraksian sagala dadamelan PANGERAN pikeun kabagjaan Israil tea harirup keneh, urang Israil teh tetep kitu.

Ari layon Yusup, anu ku urang Israil dibawa ti Mesir, dipetekna di Sekem, di lahan anu digaleuh ku Yakub saratus gebleg perak ti putra-putra Hemor ramana Sekem. Eta lahan jadi milikna turunan Yusup.

Elasar putra Harun oge pupus. Dikurebkeunana di Gibea, kota di Pagunungan Epraim, anu diwariskeun ka Pinehas, putrana.